”Μοναξιά στην ‘Αγρια Δύση” του Μάρτιν Μάκ Ντόνα σε μετάφραση Ερρίκου Μπελλιέ.

Δύο αδελφοί,ο Κόλμαν (Γιάννης Αΐβάζης) και ο Βαλέν (Δημήτρης Μυλωνάς), ζούν μαζί στο πατρικό τους σπίτι και έχουν μοναδικό σκοπό τους να πληγώνουν με κάθε τρόπο ο ένας τον άλλο.

Οι προσπάθειες του Ιερέα Γουέλς (Νίκος Μαυράκης) και της μικρής Γκερλήν (Πολυξένη Μυλωνά) να συμφιλιώσουν τους δύο αδελφούς δεν καρποφορούν.’Ετσι, οι δύο οδηγούνται σε ένα μονόδρομο πρωτοφανούς αντιπαλότητας, κακιών και λεκτικών ακροτήτων.Το τέλος είναι σκληρό και για τους δύο: ο προσωρινός συμβιβασμός τους σίγουρα θα αποτελέσει την αφετηρία νέων διενέξεων.

Ο σκηνοθέτης της παράστασης Σωτήρης Χατζάκης,σημειώνει:

”Μια ιστορία με σκοτεινές οικογενειακές ρίζες.”Η μοναξιά στην Αγρια Δύση” μιλά για θραύσματα υπάρξεων σε μια μικρή κωμόπολη της Ιρλανδίας ,κάπου στο πουθενά.

Δυό αδέλφια (Γιάννης Αΐβάζης , Δημήτρης Μυλωνάς) που εναλλάσσονται στο ρόλο του Κάιν και Άβελ.

Ένας Ιερέας (Νίκος Μαυράκης) που μαρτυρεί υπέρ ενός αλκοολικού και διαταραγμένου Θεού, ένα κορίτσι (Πολυξένη Μυλωνά) που παίζει με την παραβατικότητα και τον άγουρο έρωτα,γιατί τα παιχνίδια της τα ‘σπασε η βία της εποχής.

‘Ενας αδιατάρακτος κύκλος τεσσάρων ανθρώπων,γυρίζει σαν ένα ζώο που κυνηγάει την ουρά του.Σε μεγαλύτερο κύκλο,δολοφόνοι,αυτόχειρες,ανεπίδοτοι άντρες, ”ληγμένες” γυναίκες.Συνθέτουν ένα έργο όπου το φώς και το σκοτάδι, η βία και το χιούμορ, η ελπίδα και το μνημόσυνό της,μας συγκινούν και μας οδηγούν αβίαστα στο συμπέρασμα: Η Βία γεννά βία,ο πόνος πόνο και η αγάπη , αγάπη.

Η μετουσίωση της βίας σε αγάπη είναι το ουτοπικό ζητούμενο του έργου γι’αυτό και η ωμότητά του αγγίζει τα όρια μιας υψηλής ποίησης, εκέινης της ποίησης που δεν ομολογούν οι αποδιοπομπαίοι,οι υπεράριθμοι εκδιωχθέντες,οι πεπτωκότες άγγελοι του Θεού

Σημείωμα του σκηνοθέτη της παράστασης, Σωτήρη Χατζάκη.